ÖZET

• Kusursuz metin diye bir şey yoktur.
  Tıpkı kusursuz umutsuzluk diye bir şeyin olmadığı gibi.

• Yazmak, kendi kendine terapi uygulamak değil, olsa olsa kendi kendine terapi yapmaya yönelik zayıf bir deneme olabilir, o kadar.

• Yazmak dediğimiz şey aslında kendin ile seni saran olayla arasındaki mesafeyi korumaktır.
  Gerekli olan şey sezgiler değil, cetveldir. “Derek Hartfield”

• Kalpleri karanlık olanlar kötü rüyalar görür.
  Kalpleri çok daha karanlık olanlar ise rüya bile görmezler.

• Zenginlerden nefret ediyorum;
  • Zenginlerin hiçbir halttan anladıkları yok çünkü.
    Bir el feneri ve cetvel olmadan kendi popolarını bile kaşıyamaz onlar.
  • Onlar önemli hiçbir konuya kafa yormazlar.
    Düşünüyormuş gibi yaparlar sadece.
  • Zengin olmak için biraz zeka gerekir ama zengin olduktan sonra artık hiçbir şeye gerek kalmaz. Tıpkı yapay uyduların benzine ihtiyacı olmaması gibi.
    Bir uydunun aynı yerde dönüp durması yeterlidir.
  • Biz yaşamak için düşünmek zorundayız.

• Ölene kadar bir şekilde elli yıl falan yaşamak zorundasındır ve bir sürü şeyi düşünerek elli yıl geçirmek.
  Hiçbir şey düşünmeden geçireceğin beş bin yıldan çok daha yorucudur.

• Her ne kadar görmezden gelsek de, insanlar ölür ve erkekler kadınlarla yatar.
  Bu hep böyledir.

• Eğer bir şeyi ifade edemezsen, o şey var sayılmaz.
  Sıfırdır.
  İfade edip iletmeyi başaramazsak, uygarlık da sona erer.

• Denize bakıp durdukça insanları özlerim ben, insanlara bakınca da denizi.

• Kadınlar sana borçlu kalsa da… sen onlara borçlu kalmamalısın.

• Muhteşem yalanları fukara hakikatten daha çok severim. ‘Roger Vadim’

• Birinci sınıf aklın sınavı, aynı anda iki karşıt düşünceye sahip olarak işlev görme yetisidir.

• Büyük Buhran dönemini konu alan eski bir filmde şöyle bir espri vardı:
  “Empire State Binası’nın önünden geçerken hep şemsiye açarım, her an üzerime biri düşebilir
  çünkü.”

• Zenginlerin zenginleri kokusundan tanıması gibi, fakir insanlar da fakir insanları kokularından tanır.
  Saygıdeğer insanlar başkalarına kendi ailelerinden söz etmezler.

• Pascal bilimsel sezgi denen şeye sahip.
  “Bilimsel Sezgi”:
  Sıradan bir Bilimadamı şöyle düşünür; A eşittir B, B eşittir C.
  Pascal farklı düşünür.
  O, doğrudan A eşittir C şeklinde düşünürmüş.
  Hiçbir delil, dayanak olmadan.
  Buna rağmen, onun teorilerinin doğruluğu tarih tarafından kanıtlandığı gibi yaşamı boyunca sayısız önemli buluşlar da yapmıştır.
  Pascal; Kuduzun antikorunu ve düşük sıcaklıkta sterilizasyonu bulmuş.

• E.D.: Latince.”Ouod demonstrandum” deneyiminin kısaltılmışıdır.
  Matematiksel ispatların sonunda yazılır.
  Kabaca, “ İşte bu da ispatı” gibi bir anlama gelir.

• Raison d’etre : Fransızca. Varlık amacı. Varlık nedeni.

• “Ye are the salt of the earth”
  “Ama tuz tadını yitirirse, bir daha ona nasıl tuz tadı verilebilir?”
  “Ye are salt of the earth : İncil’den alıntı. “Yeryüzünün tuzu sizsiniz” Matta 5.13.

• Bu dünyada değiştiremeyeceğin şeyler de vardır.
  Mesela, çürük bir diş
  Bir gün aniden ağrımaya başlar.
  Kim seni avutmaya çalışırsa çalışsın, ağrının duracağı yoktur.
  Böyle olunca da, kendine çok sinirlenirsin.
  Sonrasında da onlara kızarsın, çünkü onlar kendilerine kızmamıştır.

• Güçlü kişiler olduğu gibi zayıf olanlar da vardır, nasıl ki zenginler olduğu gibi fakirler de varsa.
  Fakat, sıra dışı bir güce sahip olan kimse yoktur.
  Herkes aynıdır.
  Bir şeylere sahip olanlar sahip olduklarını bir gün kaybetmekten endişe eder, hiçbir şeye sahip olamayanlarda ömür boyu asla bir şeye sahip olamayacak mıyım acaba diye düşünürler.
  Herkes aynıdır.
  Bu yüzden bunu fark eden kişi bir an önce daha güçlü olmak için çaba göstermelidir.
  Güçlüymüş gibi yapsa da olur.
  Gerçekten güçlü olan kimse yoktur.
  Güçlüymüş gibi yapanlar vardır yalnızca.

• Hayat boştur.
  Ancak, kurtuluş da vardır.
  En başta, her şey bu kadar boş değildi.
  Aslında bizzat biz çalışıp çabalayarak, var gücümüzle uğraşarak anlamın içini bomboş hale getirdik.

• Biz zamanda geziniyoruz.
  Evrenin yaratılışından yok oluşuna dek.
  Bu yüzden bizim için ne doğum ne de ölüm var.
  Rüzgarız biz.
  Rüzgar gülerken etrafındaki hava titreşir.

• Yalan söylemek son derece kötü bir şey.
  Yalan ve sessizlik, günümüz toplumunun içine işlemiş iki büyük günah.
  Bizler hem yalan söylüyor, hem de sık sık susuyoruz.
  Ne var ki, bütün gün konuşup dursaydık ve sadece gerçekleri söyleseydik, o zaman da gerçek denen şey değerini kaybederdi belki de.

• “İnsanlar neden ölürler?”
  Evrimden dolayı, tek bir organizma evrim için gerekli enerjiyi karşılayamayacağından diğer nesil devam ediyor evrime.
  “Evrim neden gerekiyor peki?”
  Kesin olan tek şey ise evrenin de evrim geçirdiği.
  Sonuçta biz evrenin bir parçasından başka bir şey değiliz.

• Herkes yürekten verdiğinin karşılığını alır.

• Biri bana, Mutlu musun? diye sorsa,
  Sanırım öyle, demek dışında cevabım yok.
  Hayaller de sonunda böyle şeylere dönüşmez mi zaten?

• İnsan ağlamak isteyince tek bir damla gözyaşı bile dökülmez.

• Uzayın karmaşıklığıyla kıyaslayınca….
  Bizim dünyamız bir solucanın beyni kadar bir şeydir. “Derek Hartfield”

• Rüzgarın Şarkısını Dinle kısa bir çalışma, romandan ziyade novella denebilecek bir metin.
  İlk önce İngilizce yazıp, sonra onu Japoncaya “çevirmek”le yapmaya çalıştığım şey, bana daha özgür hareket imkanı sağlayacak, süsten uzak “nötr” bir tarz yaratmaktı.
  Japoncayı yumuşatan bir tarzda yazmaya çalışmıyordum.
  Öyle bir Japonca tarzı oluşturmak istiyordum ki sözde edebi dilden mümkün olduğunca uzak kalsın ve ben doğal sesimle yazabileyim.
  Japoncaya sadece işlevsel bir araç olarak bakıyordum.
  Dil zorlu birşeydir, uzun bir tarihle desteklenen bir kararlılıktır.
  Ona nasıl davranılırsa davranılsın, otonomisi kaybolmaz ya da ciddi bir şekilde zarar görmez; bu davranış ne kadar sert olsa da.
  Dilin olanaklarını hayal edebildikleri her ölçüde deneyimlemek, yazarların doğal hakkıdır – eğer bu maceracı ruh olmasaydı yeni bir şey üretilemezdi.
  Benim Japonca tarzım Tanizaki ve Kavabata’nınkinden farklıdır.
  Ben başka bir kişiyim, Haruki Murakami adında bağımsız bir yazarım.

• Murakami’nin 1979 yılında yazdığı ilk kitabı olan “Rüzgarın şarkısını dinle oldukça etkileyici ve bir o kadar da akıcı.
  Ben ne zaman Murakami okusam “kesinlikle burada başka bir hikaye var” diye aklımdan geçiriyorum.
  Tekrarlayan karakterler ve tasvirler olsa bile hikayeleri anlatım dili  o kadar yalın ve değişik ki okuduğunuzda sıkılmıyorsunuz.
  10 ayda yazdığı ve bir yarışmaya gönderdiği bu kitap o yarışma sonucunda birinci seçilip bundan sonraki kitapları için de ilham kaynağı oldu.
  Kitabı okuduktan sonra belki hikayeleri çok hatırlamayacaksınız ama bazı cümleler beyninize kazınacaktır.